Een voor mij onbekende groep, ik neem twee dagen training van een collega over omdat hij ziek is. Een van de thema’s is de onderlinge communicatie. Omdat er veel onderlinge irritatie is, staat er een dagdeel communicatie op het programma.
De mensen, de groep en de organisatie ken ik niet dus beginnen we met een kennismakingsoefening. Zodat ik een beetje weet wat voor vlees ik in de kuip heb én de mensen vooral ook aan mij kunnen wennen zonder dat we al inhoudelijk bezig zijn.
KennisMaken
Dus ik vraag aan de groep om -in stilte- op een rij te gaan staan op leeftijd. Daarna op één lijn naar dienstjaren in de organisatie. En als laatste ronde vraag ik of ze op volgorde van hun medezeggenschapsjaren willen gaan staan. In stilte want daarmee is meteen heel goed duidelijk dat je ook prima kunt communiceren zonder woorden. Bij veel ondernemingsraden soms best een uitdaging en het lukt ook niet altijd meteen. Men is zo gewend om alles te zeggen of steeds te praten. Het effect is dat mensen soms ook “schrikken” dat er steeds geluid uit hun mond komt. Dat schrikken is niet nodig en doet wel iets voor de bewustwording. Want communicatie is niet alleen in de woorden die we spreken. Het is ook in de dingen die we niet zeggen en in onze lichaamstaal.
Een ander belangrijk stuk van deze oefening is dat mensen horen en ervaren wie er ouder en jonger is, wie er langer en minder lang in dienst is en wie er meer of minder OR-jaren heeft. Bij een nieuwe groep geeft dat voor iedereen meteen veel informatie en rust over de plek in de groep.
Op één lijn?!
En, het is er meteen. Bij het uitvragen en bespreken van de oefening zijn de deelnemers onderling met elkaar in gesprek en luisteren niet naar wat de collega’s zeggen. Nou kan het natuurlijk heel goed zijn dat ze het ook onzinnig vinden om te luisteren want ze kennen elkaar al jaren of ze vinden misschien dat het vooral voor mij bedoeld is.
En, omdat ik het opvallend vind check ik eerst nog even bij mezelf. Vind ík het niet respectvol? Is het naar mij of naar elkaar? Wacht ik nog even tot de tweede ronde? Dan popt het op, ze hebben communicatie als thema én er is veel irritatie in de groep! Zou het niet naar elkaar luisteren en veel in onderonsjes praten hier een rol spelen? Ik stel de vraag! Herkennen jullie dit? Dat er een onderwerp op de agenda staat en dat jullie tijdens de bespreking ervan veel in onderonsjes bezig zijn in plaats van met de hele groep? Ja, zeggen er een paar met woorden of ze knikken met hun hoofd. Ik vraag verder. En komen onderwerpen steeds opnieuw op de agenda of gebeurt het regelmatig dat iemand na de besluitvorming opnieuw weer op het onderwerp terugkomt?
Ohhh zegt iemand. Het wordt stil.
We zijn begonnen.
De mensen, de groep en de organisatie ken ik niet dus beginnen we met een kennismakingsoefening. Zodat ik een beetje weet wat voor vlees ik in de kuip heb én de mensen vooral ook aan mij kunnen wennen zonder dat we al inhoudelijk bezig zijn.
KennisMaken
Dus ik vraag aan de groep om -in stilte- op een rij te gaan staan op leeftijd. Daarna op één lijn naar dienstjaren in de organisatie. En als laatste ronde vraag ik of ze op volgorde van hun medezeggenschapsjaren willen gaan staan. In stilte want daarmee is meteen heel goed duidelijk dat je ook prima kunt communiceren zonder woorden. Bij veel ondernemingsraden soms best een uitdaging en het lukt ook niet altijd meteen. Men is zo gewend om alles te zeggen of steeds te praten. Het effect is dat mensen soms ook “schrikken” dat er steeds geluid uit hun mond komt. Dat schrikken is niet nodig en doet wel iets voor de bewustwording. Want communicatie is niet alleen in de woorden die we spreken. Het is ook in de dingen die we niet zeggen en in onze lichaamstaal.
Een ander belangrijk stuk van deze oefening is dat mensen horen en ervaren wie er ouder en jonger is, wie er langer en minder lang in dienst is en wie er meer of minder OR-jaren heeft. Bij een nieuwe groep geeft dat voor iedereen meteen veel informatie en rust over de plek in de groep.
Op één lijn?!
En, het is er meteen. Bij het uitvragen en bespreken van de oefening zijn de deelnemers onderling met elkaar in gesprek en luisteren niet naar wat de collega’s zeggen. Nou kan het natuurlijk heel goed zijn dat ze het ook onzinnig vinden om te luisteren want ze kennen elkaar al jaren of ze vinden misschien dat het vooral voor mij bedoeld is.
En, omdat ik het opvallend vind check ik eerst nog even bij mezelf. Vind ík het niet respectvol? Is het naar mij of naar elkaar? Wacht ik nog even tot de tweede ronde? Dan popt het op, ze hebben communicatie als thema én er is veel irritatie in de groep! Zou het niet naar elkaar luisteren en veel in onderonsjes praten hier een rol spelen? Ik stel de vraag! Herkennen jullie dit? Dat er een onderwerp op de agenda staat en dat jullie tijdens de bespreking ervan veel in onderonsjes bezig zijn in plaats van met de hele groep? Ja, zeggen er een paar met woorden of ze knikken met hun hoofd. Ik vraag verder. En komen onderwerpen steeds opnieuw op de agenda of gebeurt het regelmatig dat iemand na de besluitvorming opnieuw weer op het onderwerp terugkomt?
Ohhh zegt iemand. Het wordt stil.
We zijn begonnen.
RSS Feed
